είναι κι εκείνη η φωνή
που σκαλωμένη μες στους αιώνες στέκει
που βύζαξε παράθυρα κλειστά
και πάσχισε με ερωτικό λυγμό
και με θανάτου ρόγχο
και με θανάτου ρόγχο
σώμα να γίνει
με τις σιωπές ολάκερες
στον κόρφο αυτού του κόσμου
στον κόρφο αυτού του κόσμου
είναι χρησμός και τάμα
και προφητεία άλικη
που έδεσε τη ψυχή μου
"...and the people bowed and prayed
to the neon god they made..."
"...and the people bowed and prayed
to the neon god they made..."
(φωτο: βραδυνά βήματα στην Πρέβεζα)
(μουσική: Sound of silence - Simon & Garfunkel)
Υπέροχο πραγματικά και η φωτό σαν σκηνικό θεάτρου !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή σου εβδομάδα .....
Ποίημα όλη η ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω ότι δε θα ταίριαζε τίποτα με αυτό το τραγούδι, καλύτερα από ότι τα ταίριαξες εσύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λέξη ρόγχος με έκανε λίγο να "κολλήσω" εδώ. Καλό βράδυ.
ART-TRAVELLER
ΑπάντησηΔιαγραφήναι βρήκες τις λέξεις..."σκηνικό θεάτρου"
αυτή ήταν η αίσθηση που μου έδιναν κάπου κάπου οι νυχτωμένοι δρόμοι της πόλης - από όπου και η φωτο
μια χαμογελαστή καλημέρα!