Η δύναμη

Δος μου απ' το βράχο τη δύναμη,
σκλαβώθηκα

Η στιγμή

Δος μου απ' το χρόνο τη στιγμή,

χάθηκα

Το ταξίδι

Δος μου απ' τη θάλασσα το ταξίδι

φοβήθηκα

Το ξύπνημα

Δος μου απ' τ' αγκάθι το ξύπνημα
ξεχάστηκα

Η μέρα

Δος μου απ' τη μέρα τους χυμούς της

δίψασα

Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ

Σιωπηλή κι ασάλευτη, συντροφεμένη από τους ιππότες της κι όμως μονάχη, στεκότανε παράμερα, τυλιγμένη στα ζαφειρένια πέπλα της σελήνης, η πριγκηπέσα Ιζαμπώ.
........................................(Αγ. Τερζάκης)

Χρησμός

Είναι πάντα εκείνη η στεγνή φωνή

που στο πρεβάζι μου σκαλώνει

Ποιος όμως γνωρίζει τον αντίλαλο

να ταιριάξει στη φωνή...

Στέκομαι....

....στο σκοτεινό σημείο

που ορίζουν δυο λωρίδες από φως.

Την μια την κουβαλώ, την άλλη την ελπίζω.

Παραμύθι

Πώς τάχα γίνεται
τα παραμύθια τα παλιά
ζωή να πάρουν
στη ζωή μας να χωρέσουν;
Πώς τάχα γίνεται
όταν σαν σύντροφος πιστός
η αλήθεια μιας σκιάς
δρόμους αλλόκοτους μας δείχνει;

Κι όταν αυτό που απαντάμε
- ακόμα πιο παράξενο από κοντά
παρά από μακριά σαν το κοιτάμε -
μας διαλαλεί με σιγουράδα περισσή
ότι βαλμένο είναι εκεί
για να μας πει πως δεν υπάρχει.

Εαρινή ισημερία

Άνοιξη ανατέλλει

πίσω απ' τα παγωμένα βουνά.

Εικόνες ραγίζουν

και γεμίζουν φως

Ανατροπή

Ω! Τι θεϊκή τρέλλα
να ψάχνεις μες στην άπνοια
την τελειότητα της θύελλας...

(ώρα σου καλή κυρ- Οδυσσέα)

σαν σήμερα πέθανε ο Οδυσσέας Ελύτης

Προσευχή

Να λοιπόν που πάντα
πρέπει να γυρνάμε πίσω

Να χαιρετάμε ξανά και ξανά

στιγμές

που ποτέ δεν πάψαμε να κουβαλάμε

Σαν προσευχή
για ένα άνοιγμα στο μέλλον.

Η προφητεία όμως
απ' τον Ναό τον Αόρατο
είναι πως χρόνος δεν υπάρχει

Μάνος Χατζιδάκις

("Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά

κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος

ποιος υπήρξα, τι σκέφθηκα, πως έζησα

και τι είναι αυτό που συνθέτει την

μελλοντική μου απουσία")

Χάϊκου

Ανοίγω τα μάτια

στην καλύβα μου κηλίδες

πρωινών λάμψεων.

Στέρνα

"Μα η νύχτα δεν πιστεύει την αυγή

κι η αγάπη ζει το θάνατο να υφαίνει

έτσι, σαν την ελεύθερη ψυχή

μια στέρνα που διδάσκει τη σιγή

μέσα στην πολιτεία τη φλογισμένη"

Γ. Σεφέρης

Αυγή

Σιωπή.
Η μαγεύτρα αυγή τραγουδά το φωτεινό μυστικό της
με παράπονο

Το βραχνό κρόξιμο ενός γλάρου
καλωσορίζει άλλες θύμισες, μακρινές
βυθισμένες σε μονοπάτια άλικα.

Η γης χαρακώνεται και φλόγες πετάγονται ως τον ουρανό

Κάθε τέτοια ώρα γεννιέται ο Θεός και πεθαίνει

καθώς ίσκιοι χάνονται, σβήνουν, μέσα στην πέτρα
και στ' απλόχερο φως

Γέννηση και θάνατος

τα δυο μυστήρια γίνουνται ένα

σμίγουν σ' αγκάλιασμα ερωτικό

με φόρα, με ορμή και τρικυμίζουν τούτο το χώμα

Οι ψαλμωδίες της νύχτας σταματούν

και τα ξωτικά στέκονται ν' αφουγκραστούν.

Και ξάφνου βουνά, θάλασσες, ουρανός γίνονται σώμα

κι όλα μαζί φωνάζουν

"ΟΜΟΡΦΙΑ"

Φως και σκιά

Φως και σκιές παίζουν κάτω απ' τα μάτια μας

αγάπη και χώμα σμιλεύουν τη μήτρα

Αν τώρα αφήσουμε τους εαυτούς μας
στο λίκνισμα του αγέρα
μπορούμε να νιώσουμε το άγγιγμα του ρόδου

Ικαρία

Ακολούθησέ με


μαζί να σπρώξουμε τα βράχια

με κρότο να κυλήσουν στη θάλασσα

Χρώμα

Όσο κι αν το παλεύω η ψυχή είναι πάντα εκείνη
που το χρώμα πάνω στο σώμα σκαλίζει.

Ένταση και βάθος δικές της ιδιότητες
στα μάτια μου φυλακισμένες