τι να 'ταν άραγε αυτό
που μέσα μας
τόσο άξαφνα εσήμανε;
το θέατρο τ' αρχαίο
κι οι ηθοποιοί
φωνή και λίκνισμα
τίποτα
τίποτα πέρα από το βράδυ ετούτο
εκεί που τα φώτα ένα ένα ξεψυχάνε
εκεί που μήτε η πίστη σε ήρωες
αλλά μήτε και στους απλούς
μπορεί πισώπλατα να καταφέρει χτύπημα
όλα μπορέσαμε να τα συγχωρέσουμε
'χτός από ένα:
που τα μεγάλα χάσαμε
παίρνοντας στο κατόπι τα ύπουλα μικρά
(φωτο: αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, παράσταση Αχαρνείς του Αριστοφάνη, Κ.Θ.Β.Ε. Ιούλιος 2010)
(μουσική: Αχαρνείς - Διονύσης Σαββόπουλος)
μα πανω απο ολα χασαμε... τα αληθινά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΔΟΙΠΟΡΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι αλήθεια πως τα αρχαία θέατρα έχουν μια μαγεία ολότελα δικιά τους.
γίνονται αφορμή για ταξίδια τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά - αυτός άλλωστε δεν υπήρξε και ο πρωταρχικός λόγος ύπαρξης τους;
καλημέρα!