τίποτα
παρά μονάχα λέξεις....
μια χούφτα από δαύτες
μόνες
κι όλο φόβο αδύναμες
κι όμως όλες τους
μια προς μια
η ανάσα μου τις γέννησε
η ανάσα μου τις γέννησε
(φωτο: τα καμμένα του Μαινάλου)
(μουσική: Society - Eddie Vedder από το soundtrack του "into the wild")
ΥΓ: δυστυχώς η "καλλιτέχνης" απόλεσε τα όπλα της.... εκλάπη πλήρης ο φωτογραφικός εξοπλισμός του παρόντος ιστολογίου, οπότε και η αποχή αναπόφευκτη. Μπα θα επανακάμψουμε...
Όντως σε κλέψανε;;;.. Πως;;; Που;;; Φτου :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το χερι σου τις εβγαλε πανω στο χαρτι...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω πως νιώθεις γλυκιά μου.
Είσαι καλά;
Η εποχή είναι πολύ άγρια πια...καμμένα μυαλά, όπως τα δένδρα...όπψς η εποχή...
Λυπάμαι
οι λέξεις δύναμη αποκτούν σαν από καμένο χώμα χορτάρια βγαίνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή(θα σου πρόσφερα και εγώ την δική μου την παλαιότερη μα μπροστά στου ευρύνοου κρύφτηκε. ούτε καν ζουμ δεν έχει. :))
φιλιά σου πολλά! καλησπέρες!
τι να πεις όταν οι λέξεις χάνουν την αξία τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχόλιο χωρίς λόγια απόψε κι εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και φιλιά πολλά γλυκιά μου
.................
50fm
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχώς το ζόρι της η κατάσταση το έχει αλλά όπως είπε και κάποιος πολύ αγαπημένος "πράγματα είναι όχι η ψυχή μας"
ειλικρινά σ' ευχαριστώ...
Στον καλιτέχνη όταν αφαιρεις ότι τον συνδέει με την δημιουργία,είναι σαν να του παίρνεις κομμάτια από την ψυχή του.Το χειρότερο είναι ότι συνδεόμαστε συναισθηματικά με κάποια πράγματα που για άλλους είναι απλά αντικείμενα.Τι να πώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή