Είναι ένας χρόνος τώρα που πάσχισα να φτιάξω έναν τόπο.
"Τόπο" τονε λέω γιατί έτσι τον νιώθω.
Που να μπορούν οι στιγμές μου να ανασάνουν κι έξω από το δικό μου στήθος. Να γεμίσουν κι από άλλες ανάσες.
Δεν ξέρω πόσο το ταξίδι μάκρυνε και πλάτυνε, ξέρω όμως πως το αεράκι του με φύσηξε... και γι' αυτό δεν έχω παρά ευχαριστώ να πω.
Περιπλάνηση που έφερε πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να ελπίσω...
Κι επειδή πάντα από εδώ με τις εικόνες μου μιλούσα, αν ήταν κάποια να διαλέξω μόνο μια στο μυαλό μου έρχεται.
Από αυτές που σαν τις μεγάλες αγάπες κρατώ...
Το δέντρο που το ξεριζώσανε μα βρέθηκαν τα χέρια ζωή να ξαναδώσουν
διάλεξε πλευρά..........
ΑπάντησηΔιαγραφήείμαι από τους τυχερούς που κάποιος του έδειξε το δέντρο,για να καταλάβω πως.......πέφτουμε για να μάθουμε να σηκωνόμαστε
Μεγάλη δουλειά να υπάρχουν χέρια που κρατάνε το δέντρο, και ευτυχώς υπάρχουν αρκετά ακόμη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αερας φταιει...Και ολοι ειμαστε μακρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπετειακό και ανασαιμια ελπίδας,Ελένη..ζωογόνο θα έλεγα με ανάσες ψυχής!Οπου ένα δέντρο πέφτει(ή το ρίχνουν)ευτυχώς σχεδόν πάντα υπαρχουν κάποια χέρια να το στήσουν και να ριζώσει ξανά!φιλί και ένα όμορφο βράδυ να έχεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι πάντα να σε γεμίζει αυτός ο τόπος.Να παίρνεις και να δίνεις ανάσα όπως το δέντρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου!
Roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτά τα χέρια... η μόνη ελπίδα πραγματική...
D.Angel
ΑπάντησηΔιαγραφήμπράβο τους
και ας μην ξεχνάμε πως και τα δικά μας χέρια ή μαζί μ' αυτά θα είναι ή απέναντι
Όμορφο απόγευμα :))
....χέρια σαν και αυτά είναι η μοναδική ελπίδα για συνέχεια , σε ευχαριστούμε για την προσφορά , χρόνια πολλά και καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή