- Ο ποταμός που ξεκινάει, πες μου...
- Μες απ' τα μάτια μου.
- Και τα κλαδιά... γιατί απλώνουν προς τα πάνω;
- Είναι η γύμνια τους, ο μόνος τόπος άξιος τον ουρανό για να χωρέσει.
- Κι εγώ; κι εσύ;
- Αέρας εγώ. Δέντρο εσύ.
Και το ποτάμι ανάμεσα,
Έρωτας και Ξενιτιά αντάμα.
(φωτο: ακολουθώντας το κύλισμα του Βοϊδομάτη)
(μουσική: The arrival and the reunion - Dead can Dance)
Μα τι ομορφιά είναι αυτή;;; Γιατί να μην είμαστε εκεί!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόση ομορφιά χωράει άραγε σε μια εικόνα και σε δυο λόγια;Πόση ομορφιά ν αντέξει κανείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ
Φιλιά πολλά
Riski
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι μαγικά!!!
Είναι σε κάποια σημεία που νομίζεις ότι μπήκες ξαφνικά σε παραμύθι.
Πόσο χαίρομαι που πήγα, έστω και για λίγο...
lena_zip
ΑπάντησηΔιαγραφήλες γι' αυτό ο πλάτανος να φαίνεται σα να έχει βγάλει πόδια και να ετοιμάζεται να την κάνει; Λες να μπαϊλντησε πια με τόσο κόσμο; :-))
Φιλιά!
Μυστικά Μονοπάτια
ΑπάντησηΔιαγραφήτα ποτάμια πάντα φεύγουν, δεν στέκονται ποτέ. Ενώνουν και χωρίζουν την ίδια στιγμή. Κι αν καταφέρουμε ν' ανέβουμε στη ράχη τους μας ταξιδεύουν.
Να'σαι καλά και καλή σου μέρα!
Θα συμφωνησω.Ανταμα ο ενας απο τον αλλον, μεχρι να στερεψει το ποταμι, και να βγει ο ηλιος της αγαπης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαγεύτηκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τυρκουάζ των νερών αγαπημένο χρώμα,τα ποτάμια με συγκινούν ιδιαίτερα, οι εικόνες μου θυμίζουν υπέροχες καλοκαιρινές διακοπές όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου !
Μαγική η ατμόσφαιρα που δημιουργείς!
Καλημέρα!