Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Πολιτεία




.



Τόσο μακριά, τόσο κοντά
τόσο δικιά μου, τόσο πουθενά.
Τόσο οι ανάσες, τόσες οι σιωπές
Τόσο ο ορίζοντας, τόσο η κόγχη.
Τόσο ο πόνος τόσο ο έρωτας

 Ποτέ μου δε σε έμαθα...
...και πάντα θα σε ξέρω (επρόσθεσε ένας φίλος)


(φωτο: σημερινό δειλινό στην Αθήνα)

(μουσική:  Strange colour blue - Madrugada)






4 σχόλια:

  1. @Roadartist
    όσο κι άν την έχουμε ταλαιπωρήσει μας χαρίζει ακόμα χρώματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Ευρύνοοε
    όλα σε μίξη πολύχρωμη...
    Αν και, μεταξύ μας, είναι φορές που πολύ σε ζηλεύω εκεί στο χωριό σου :))

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Νικόλα
    ευτυχώς που την έχουμε ακόμα αυτή την ανάσα... ακόμα κι όταν ξεχνάμε την ύπαρξή της, αυτή μας δίνει τα δώρα της - έστω και χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Margo
    ευτυχώς ο αττικός ουρανός και το φως του, ακόμα δεν μας γύρισαν την πλάτη.
    Αγκαλιάζουν το τέρας και το κάνουν να δείχνει μέχρι και όμορφο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή