Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Πάντα από μια στέγη κρέμεται...


...μάνας νανούρισμα, γερμένο στην άγουρη την κούνια
...γέλια παιδιών, το σούρουπο στην πέτρινη αυλή
...άντρα τραγούδι π' απόκαμε και στέργει στη σκιά
...θρήνος που στο πρεβάζι απλώθηκε, το μάνταλο σφαλώντας

...πόθος πνιχτός ανύποτος, φωτιά στη νύχτα μέσα...

Πάντα μια στέγη ...

Όσο γερά αυτή αντιστέκεται

ο αχός δεν ξεθωριάζει.

Μένει να αντιλαλεί

στη γη που τον εγέννησε.

3 σχόλια:

  1. Μην αφήσεις ξανά τα δίστιχά σου ορφανά:)
    Μου αρέσουν στ' αλήθεια οι εικόνες σου γιατί λατρεύω το βουνό και τα ορεινά χωριά.. κάποτε υπήρξα ορειβάτης, είδα απίστευτες ομορφιές και με τις εικόνες σου ξυπνάνε οι μνήμες. Με τα λόγια σου όμως με πας πολύ μακρύτερα..
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα λόγια σου...με γλύκαναν..Πάντα μια στέγη ..που όσο αυτή αντιστέκεται..Είναι που ο καθένας για κάποιον είναι στέγη..και πρέπει να αντιστέκεται..στις παραιτησίες ..τις λογιών-λογιών που έλεγε και ο Ελύτης.Για να μπορεί κάθε φορά το βλασταράκι να ανθιζει και να συνεχίζεται η ζωή, η ευλογημένη, η πανέμορφη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με το πρώτο κλικ άρχισα να ταξιδεύω κι εγώ σε χρώσεις, αποχρώσεις και στιγμές και μου αρέσει! Χαίρομαι που σας γνωρίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή