Το καραβάνι φόρτωνε ολημερίς.
Πράματα ατελείωτα.
Και στην ξανασαιμιά της μέρας
τράβηξε κρυμμένο στη σκόνη,
στα ήσυχα νερά του ξεψυχισμένου ήλιου.
Η νύχτα αλάργα έσφιγγε με πόνο
τα πλατιά τα μέτωπα.
Οι φωνές μαραίνονταν
και τα παραμύθια σιωπούσαν
προσμένοντας βροχή μακρινή
να γυαλίσει λόγια απαλά
που όχι δίχως κόπο
τ' αγκάλισε φευγάτος άνεμος.
Σιωπή.
Τ' αυτιά κοχύλες που σουρρίζουν θάλασσα
κι ο νους ντύνει ξωτικά και στήνει λάμιες
στις ρόδες απ' τ' αμάξια:
"Κι αν είν' τούτα τα ξωτικά να μας πάρουν μακριά
ας είναι ευλογημένα.
Τούτος ο τόπος δέθηκε σφιχτά με το σκοτάδι"
Πράματα ατελείωτα.
Και στην ξανασαιμιά της μέρας
τράβηξε κρυμμένο στη σκόνη,
στα ήσυχα νερά του ξεψυχισμένου ήλιου.
Η νύχτα αλάργα έσφιγγε με πόνο
τα πλατιά τα μέτωπα.
Οι φωνές μαραίνονταν
και τα παραμύθια σιωπούσαν
προσμένοντας βροχή μακρινή
να γυαλίσει λόγια απαλά
που όχι δίχως κόπο
τ' αγκάλισε φευγάτος άνεμος.
Σιωπή.
Τ' αυτιά κοχύλες που σουρρίζουν θάλασσα
κι ο νους ντύνει ξωτικά και στήνει λάμιες
στις ρόδες απ' τ' αμάξια:
"Κι αν είν' τούτα τα ξωτικά να μας πάρουν μακριά
ας είναι ευλογημένα.
Τούτος ο τόπος δέθηκε σφιχτά με το σκοτάδι"
Υπέροχο ποιήμα...δικό σου??????
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε! Είναι από εκείνες τις "ανοιχτές" στιγμές που το μέσα μου βρήκε λέξεις να ντυθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, πήρες φόρα...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού πήγαν τα δίστιχα;
Μπράβο! Είναι όμορφο.
Και δε σηκώνει και συμπλήρωση :)) Ειδικά με αυτό το φινάλε.
Είναι υπέροχο, παραμυθένιο σαν τις εικόνες σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
@Συνοδοιπόρε
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτου ξελευτερία και πήρα φόρα :))
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και τα δίστιχα δεν είναι ορφανά... είχαν κι άλλη παρέα. Άκαρδη όμως εγώ, τα πήρα μόνα τους - άλλωστε δεν πειράζει, βρήκαν άλλη παρέα όμορφη και ενδιαφέρουσα....
@Συνοδοιπόρε με την πρώτη ευκαιρία θα σου στείλω κάποια στο mail σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή